Kis kis kotu duygular! Ne guzel ben kac aydir cok iyiydim. Dedemin vefati disinda, beni derinden yaralayan birsey yoktu ve aglamamistim. Kucuk seyleri gormuyordum bile ki keyfimi kacirsinlardi. Ne geri geldi, ben hangi uzerini orttugum tozlarin bulutlarinin icine girdim simdi de keyifsizim bugun? Canimi kucuk seylerin sikmasina izin veriyorum; hatta icimi kucuk kucuk dislemesine.
Galiba ben kendimle sinir cizemedim. Hala bilemiyorum bana neyin iyi geldigini zaman zaman. Karistiriyorum, birileri olunca etrafimda hep unuturum daha iyiye giderim saniyorum. Yalnimdayken sevdigim ama yokken hemen unutup korktugum yalnizligimdan niye kaciyorum ki bu kadar. Kacmiyim diye cebimde biriktirdigim dostlar degil bazen bana iyi gelen,kendimim.
Dinlemiyorum bazen, dusuncelerimi karanlik odalara kapatiyorum. SUSUN diyorum, sebebini ben bile bilmiyorum ustelik. Soyleyecekleri kirar mi ki beni, nedir cekindigim? Halbuki onlar beni rahatlatmak icin burdalar. Onlari dinlemeden nasil ben olucam? Nasil batmis dikenlerimi farkedicem? Kendimde actigim yaralarda gul bitiricem?
Ben yine sebepsiz kactim kendimden dostlar. 1 gun de olsa o kacis beni ikiye boldu, kafami allak bullak etti. Ben yarin hemen kavusiyim kendime ki yine ben olayim, yine mutlu olayim.