insan bazen dinlenmek istiyor ya, uzaklaşayım, bambaşka biyerde soluklanayım, oraya özgü şeyleri tadayım, hiçbişey düşünmeden sadece uzaklara dalayım ve kitap okuyayım..
ben bu isteğe çok nadir giren ama çoğu zaman kendimi dinlenir bi modda bulan ve uzun süre de bu moddan çıkamayan saçma sapan bi insan olabiliyorum bazen!
bu yaz da sanırım yaptığım buydu!
insan neden görüştüğü pek fazla arkadaşı orada olmamasına rağmen ( hatta görüştüğü bir avuç arkadaşlarıyla bile çoğu zaman görüşmemesine) neden ısrarla 2 ay boyunca(son uzun tatili bu olmasına rağmen) fethiyede kalsın ? üstelik 1 sene boyunca ailesini görmemişken ve ailesi bu 2 ayın büyük bi kısmında izmirdeyken.
ben bile bazen kendimi çözemiyorken ( belki de kendimi kendime itiraf edemiyorken ) insanlar beni nasıl çözsün ( ya da çözmek istesin ) ?!
işin asıl garip kısmı da sıkılmadım. yalnız kaldım kocaman evde, yalnız uyudum. bol bol kendimi dinledim mi, sanırım dinledim ama bilmediğim çok bişey söylemedim. sadece gördüm ki gururlanır oldum eskiye nazaran,ama çok daha yerer de oldum. hiç okumadığım kadar kitap okudum. sorumluluğumu yitirmedim dersime çalıştım. her sabah yüzdüm, zaman zaman önce koşup sonra yüzdüm. hatta tenise geri döndüm. bol bol oynadım.
bu yaz en sakin ama sanırım en aktif yazımdı. ama bana yine yetmedi 'ben'. yine tatmin olamadım kendimle. yaptıklarım yine az göründü gözüme.
şimdi viyanada kütüphaneme geri döndüm. notlarım iyi olmasına rağmen yine yetmiyor çalışmam kendime.
insan sorumluluk aldıkça daha sorumlu hissediyor kendini. bu sorumluluk hissi de bu noktaya taşıyor olsa gerek hayatı.
şimdi şu yazdığım bile ne kadar boş ama benim için bi o kadar dolu. ama bu düşüncelerimden size ne ki ?
bi süre yüzleşme süresi, benden yazıda uyum beklemeyin. e dün ne diyordu bugünkü bu ruh hali ne alaka demeyin.
siz hep sevgiyle kalın
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder