''Herkes kirli çamaşırlarını meydana dökmeyi sevmez.
Evet sevmeyebilirler, ama hepsi de gösterebileceği birisini bulmayı düşler.''
İşte bu!! Senelerdir içimde hissettiğim ama kelimelere dökemediğim cümleler bunlar.
Birinin yanında neden kendimi huzurlu hissettiğimi anlamadığım, ama aslında anladığım da kendime açıklayamadığım..
Hiçbirimiz sevmiyoruz çok fazla eleştirilmeyi. İnsanların kusurlarımızı görmesini.. Hep iyi şeylerle anılmak istiyoruz. Biri O nası biri diye sorduğunda öbürü hep iyi şeyler söylesin.
Mi acaba? Bunları mı istiyoruz gerçekten ?
Yoksa ? ;
Aslında biz birini ( birilerini ) istiyoruz.
Öyle biri ki :
Bize değer versin; insan olarak, karakter olarak.
Bize saygı duysun; hislerimize, yaptıklarımıza, düşüncelerimize.
Bizi önemsesin; verdiğimiz fikirleri, akılları.
Bize açık kucak olsun. Kötü zamanımızda sarılacağımızı bildiğimiz.
Bizi eleştirsin; gerekirse acımasızca. Ama bu acımasızdan kastım saygısızlık değil. İçinden gerçekten neler geçiyorsa onları söylesin.
Bize kusurlarımızı söylesin. Dobra dobra, bir bir.
İşte böyle biri olduğunda insan huzuru buluyor. İnsanlar aslında kirli çamaşırlarını dökmeyi çok istiyor. Kendi gibi olmayı istiyor çünkü. Ama bunu yapmaktan korkuyor.
Çünkü biri sana değer vermiyor, sadece seni kullanıyor.
Çünkü biri sana saygı duymuyor, duyarsa kibirini gölgelemiş oluyor.
Çünkü biri seni önemsemiyor, sadece çıkarı için öyle görünüyor.
Çünkü biri sana kucağını açmıyor, açık arıyor.
Çünkü biri seni aslında eleştirmiyor, seni aşağılıyor.
Çünkü biri sana kusurlarını söylüyor, bu kendini daha iyi hissettiriyor.
Çıkarsız günler dilerim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder