Bencil

Size hiç duymak , düşünmek, bilmek ve inanmak istemeyeceğiniz şeylerden birini açıklayacağım bugün!

Hazır mısınız ? İşte başlıyoruz:
Hepimiz benciliz! Hem de çok bencil! Öyle ki hiçbirimiz bişeyi aslında kendini düşünmeden yapmıyor. Birine yardım ederken, birini dinlerken, biri için biyere giderken, birine akıl verirken vs vs.. Aklınıza ne gelirse işte. Bunların hiçbirini aslında o masum melek kişiliğinizle sadece ve sadece karşı tarafı düşündüğünüz ve onun iyi olmasını istediğiniz için yapmıyorsunuz. Öyle yaptığınıza inandırıyorsunuz kendinizi.
Gerçeklerle yüzleşmeye korkuyorsunuz. Ama bugün gerçeklerle yüzleşme zamanı!

En yakın arkadaşınızdan biri size derdini mi anlattı? Onu kaybetmemek, yalnız kalmamak için dinlediniz.

Birine sadaka mı verdiniz? Sadece ruhunuzu arındırmak, bi an olsun birine iyi bişey yaptım diyip kendinizi iyi hissetmek için yaptınız.

Yoksa birine yol mu verdiniz? Ahh ne kadar da kibarsınız! Bu kişi sevgilinizse veya hoşlandığınız biriyse onu etkileyebilmek için yaptınız; yani aslında kendiniz için. Ha yok tanımadığınız biri miydi sadece? O zaman da yine ne kadar iyi bi insan olduğunuzu kendinize kanıtlamak için; yani ruhunuzdan bi makas aldınız yine. Heheyt koçum ruhum!

Daha derine iniyorum. Ailenizden biri öldü ve günlerce , haftalarca ,aylarca hatta yıllarca kendinize gelemediniz mi? Çok üzgünüm ama siz gidene değil, kalana üzlüyüyorsunuz aslında.. Yani kendinize! Napıcam onsuz diyorsunuz içten içe. Beni kim sevecek o kadar? Kim dinleyecek? Kim affedecek? Kim vırvır, kim zırzır.. Bi bakın bakalım şu cümlelere! Kimi düşünüyorsunuz aslında? Kime ağlıyorsunuz?

Yalnız kalıyorsunuz aslında. Giden biri olursa hayatınızdan ve o çok sevdiğiniz ve değer verdiğiniz birisiyse ( ki aslında bu da bencilce bi durum çünkü kimse kendini sevmeyen ve değer vermeyen birini sevmez) o zaman çok üzülürsünüz. Çünkü bi kişi eksilmiş olur beyaz kaplı listeden. Biraz daha yalnız kalmış olursunuz.

Burdan varmak istediğim şey aslında yüzleşme. Herkesin kendisiyle yüzleşmesi.

Ben bütün bu bencilliğin farkındayım ve belki de bu yüzden duyarsızım bişeylere şu hayatta. Çünkü (yine bencillik yaparak) kendimi üzmek istemem. O yüzden kimseye sımsıkı sarılmam. Elimden bişeyler veya birileri kayıp gidince kırılmasın üst ve alt benliğim diye. Ve tabiiki aslında kimsenin bişeyi benim kara kaşıma kara gözüme yapmadığının da farkında olmamdan çok da değerli gelmez benim için yapılanlar.

Bu kadar ağır konuşma yeter ha?!
O zaman haydi bakalım iyi düşünceler size; sabun koydum leğene vay başınıza gelene : )